اهمیت شوخی و شادی برای کودکان اتیسم
چرا شوخی و شادی برای کودکان اتیسم خیلی مهم است؟
این بخش بر ضریب سرگرم کنندگی فعالیت های شما با کودک اوتیسم شما متمرکز است.
دلایل اهمیت سرگرم کنندگی و شادی برای یادگیری کودک
- افراد در هر سنی می خواهند فعالیت سرگرم کننده داشته باشند. هر چه یک فعالیت سرگرم کننده تر و شادتر باشد قدرت یادگیری آن بهتر و بیشتر است. چون شما را پایدار تر نگه می دارد.
- هر چه سرگرم کنندگی بیشتر باشد فرصت یادگیری بیشتر فراهم می شود و شادی باعث می شود شما بیشتر با هم در تعامل باشید و فرصت های یادگیری بیشتری را ایجاد کنید.
- سرگرمی باعث سرعت یادگیری و قدرت حافظه می شود . هر چه یک فعالیت شادتر و سرگرم کننده تر باشد سریعتر، بهتر و بیشتر در ذهن می ماند.
- فرزند اوتیسم شما گاهی اوقات در ارتباط با شما به شما سرنخ هایی را می دهد که در واقع سرگرم کنندگی و شادی را جستجو می کند مثلاً او با هیجان به سمت شما می دود، لبخند می زند، شما به عنوان مراقبت کننده این فرصت استثنایی را دارید که زمان های یادگیری او را شاد کنید تا این مهارت ها سریعتر آموزش داده شود و کودک شما کمتر خسته شود و تعامل شما بیشتر افزایش پیدا کند.
- یک فعالیت پاداش خودش است. تکرار یک فعالیت لذت بخش علاوه بر برقراری ارتباط با کودک اوتیسم پاداش خوبی هم برای شماست. سیستم بازی یک سیستم پاداش دهی طبیعی است که در آن قدرت آموزش ارتباطات کودک از طریق بازی انجام می شود.
- یک منبع شاد و سرگرم کننده توجه کودک را افزایش می دهد. پس می تواند ۲ نوع فعالیت سرگرم کننده داشته باشیم یکی برای فرصت یادگیری بیشتر و دیگری برای تعامل و ارتباط بهتر و بیشتر با کودک.
- در اوتیسم چه اتفاقی می افتد.
کودکان اوتیسم پاداش طبیعی را تجربه نمی کنند. آن ها کمتر از یک تعامل سود می برند. تحقیق انجام شده توسط یکی از نویسندگان نشان می دهد که سیستم پاداش دهی مغزی به تعاملات اجتماعی در افراد اوتیسم عملکرد خوبی ندارد و نیاز به تمرین و آموزش دارد.
تجربه ی لذت بخش کودک اوتیسم خود را از طریق بازی افزایش دهید تا او بتواند به جایی برسد که با انگیزه ی درونی به دنبال پاداش اجتماعی خود که حاصل از تعامل با افراد است دست پیدا کند.
- چرا این یک مشکل است؟
وقتی تعامل اجتماعی به اندازه ی کودکان عادی پاداش آور نیست پس کودک اوتیسم به دنبال تعامل نیست چون نمی تواند پاداش آن را تشخیص یا دریافت کند. از جمله ی این تعاملات: ارتباط، زبان، استفاده از اشیاء و ابزار به شیوه ی مناسب ، تقلید، بازی، دوستی، تظاهر، صحبت عاطفی، همه ی جنبه های ذهنی و زندگی عاطفی، مدرسه رفتن می باشد که این کاهش تعامل به تاخیر در رشد کودک می انجامد.
من با آندره ۱۷ ماهه و خواهر ۴ ساله اش آشنا شدم. برادر، پدر و خواهر همه با هم بودند و اوتیسم آندره تازه تشخیص داده شد بود. وقتی وارد خانه شدم همه ی اعضای خانواده بیرون از اتاق بودند به جز آندره که در تاریکی و سکوت کنار پدر و مادرش در اتاق بود. اتاق او ۳ شکل از اسباب بازی های فیلم داستان اسباب بازی را درخود داشت. پدر و مادرش به من گفتند که او اغلب زمان خود را داخل کمد می گذراند یا از والدین می خواهد همه ی دره و پنجره ها را ببندند تا آن جا تاریک شود.
او اسباب بازی در دست داشت و سپس آن ها را روی زمین انداخت همه با هم روی فرش رفتیم و به عروسک ها نگاه کردیم او دور اسباب بازی راه می رفت و یکی از آن ها را انتخاب می کرد. وقتی متوجه حضور من شد اصلاً توجه نکرد و به چرخیدن به دور اسباب بازی ها ادامه می داد تا زمانی که پدرش دست او را گرفت و از اتاق بیرون برد. من از والدینش خواستم که برنامه های بازی آندره را به من نشان دهند. پدرش او را روی کمر خود به این طرف و آن طرف می برد، و سپس او را به پایین سر داد. آندره لبخند زد و خوشحال شد و در پایان بازی هم روی زمین خوابیدو خندید و با چشمان قهوه ای بزرگش به پدرش نگاه کرد. پدر دوباره او را جمع کرد و بازی دوباره تکرار شد. مادر آندره هم بازی خنده دار خود را داشت که حرکت دادن یک عنکبوت به صورت موزیکال انجام می شد یا حرکت دو انگشت بر روی مسیر دید کودک، که در هر کدام از آن ها آندره، منتظر بود ببیند این بازی کی تکرار می شود.
