محدود کردن بازی برای کودکان اوتیسم

 چگونه تعیین محدودیت های برای بازی به کودک اتیسم کمک می کند تا دستورات و کار مشترک را بهتر درک کند.

بازی کجا برگزار می شود؟

کودکان بدون نیاز ویژه می توانند در هر جایی بازی کنند. آن ها فضای لازم را انتخاب و آن را تنظیم می کنند. آن ها به ندرت در توجه مشترک مشکل دارند و در طی بازی کمتر دچار مشکل می شوند. برای کودکان اوتیسم لازم است قبل از شروع بازی محیطی فراهم کنیم که نشانه های دیداری و محدودیت های جسمی در آن مشخص شده باشد چون حواس آن ها کمتر پرت می شود و مکان دقیق بازی را هم مشخص می کند. حتی یک میز یا یک صندلی می تواند وسیله ی خوبی برای محدود کردن فضای بازی باشد. هر کودک می تواند منطقه را رصد کند و از این طریق بهتر می توانید جدول تهیه ی فعالیت های مشترک را تهیه کنید. جدول تهیه ی فعالیت مشترک در واقع مبنایی است که شما در آن بازی، مواد و فعالیت طی بازی را به صورت خلاصه می آورید و هم نیز جای خود را می دانند.

بازی هایی که در جاهای دیگر برگزار می شود می تواند از روش های دیگری برای محدود شدن فیزیکی استفاده  کرد مثلاً حصیر، فرش، نوارچسب ، قفسه کتاب.

چه چیزی را به اشتراک می گذارید؟

شما باید در کارهایی که قرار است در طی بازی انجام دهید با کودکان صحبت کنید و توافق کنید. کودکان عادی با هم  بدون مشکل توافق می کنند اما کودکان اوتیسم در این کار مشکل دارند و نمی توانند با هم توافق کنند.

وجود کودکان عادی در بازی نیز می تواند کمک کننده باشد. ایده هایی که چه کارهایی باید انجام دهید بخش مهم دستور کار مشترک بازی است. برنامه بازی از قبل داده می شود و بصری  است تا هر کودک بداند قرار است چه کار کند و چه مدتی به بازی ادامه خواهد داد. در ابتدا ممکن است یک فعالیت ساده باشد که شما به مرور آن را با فعالیت های ساده ی دیگری اضافه می کنید.

یکی از راه های بصری کردن برنامه بازی استفاده از وسایل بازی واقعی یا عکس از تعامل حسی است که شما در جای خود نصب کرده اید. هر فعالیت در جعبه های جداگانه نگهداری می شود و جعبه فعالیت ها را در کشوهایی از چپ به راست بگذارید. محتوای مورد نیاز باید برانگیزاننده باشد و به کودک انگیزه دهد چون بازی اجتماعی برای کودکان اوتیسم چالش برانگیز است. شما باید برنامه هایی بازی را شماره بندی کنید و در همان جعبه نگهدای کنید. وقتی بازی شروع می شود وسایل بر سر جای خود گذاشته می شود. اولین و آخرین بصری نماد شروع و پایان بازی است.

چه کسی در این بازی شرکت می کنید؟

کودکان اوتیسم در ابتکار مشکل دارند این که چه کسی در بازی شرکت کند می تواند طبق برنامه ای باشد که از قبل برای روز و ساعت معین برای افراد مشخص تعیین شده است.

 ترتیب شرکت کنندگان در بازی نیز مهم است. این کار را می توانید با دادن عدد به آن ها انجام دهید. پس شما به آن ها علائمی می دهید که نقش آن ها را در بازی مشخص می کند. شما با به کارگیری نظم در فعالیت ها کودکان اوتیسم را امیدوار می کنید و از ترس و فرار آن ها جلوگیری می کنید. این به کودک رضایت زیادی می دهد. ایده ی خوبی است که هم بازی شامل مکث هایی در طی بازی باشد تا شما سرنخ های کودکان برای ادامه ی بازی را دریافت کنید.

نوبت کیست؟

با ترتیب اعداد نوبت را مشخص کنید. مثلاً چرخش نوبت فرد شماره ۱و حرکت نوبت فرد شماره ۲ است که نقش آن ها در بازی بیشتر مشخص باشد. کودکان اوتیسم در نوبت گیری درگیر نمی شوند. به همین دلیل است ک آن ها را باید از طریق سرنخ های بصری هدایت کرده مثل گذاشتن کلاه بر سر هر کسی که نوبت او است. می تواند راه حل خوبی برای مشخص کردن نوبت فرد باشد.

بازی هایی را انجام دهید که بر روی تعامل با فرد تمرکز دارند و از فردی به فرد دیگر حرکت می کنند مثلاً یکی می چرخد وقتی ایستاد یکی می پرد وقتی او ایستاد دیگری می نشیند به این طریق شما توجه کودکان اوتیسم را از اشیاء به افراد خواهید آورد و به آن ها یاد می دهید به افراد توجه کنند.