کاردرمانگران برای بهبود عملکرد کاری و افزایش میزان مشارکت، استقلال، کفایت و ایمنی در انجام تمام فعالیت‌های این هشت حیطه کاری از رویکردهای مختلفی استفاده می‌کنند.
با توجه به شرایط منحصر به فرد هر کودک، مجموعه‌ای از این رویکردها در مداخلات بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ادامه اشاره ای به هرکدام از این رویکردها و مدل‌ها خواهد شد:
رویکردها و مدل‌های عمومی مورد استفاده در کاردرمانی کودکان: (با توجه به اینکه اکثر کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم علاوه بر علایم اصلی اوتیسم، همبودی‌های دیگری نیز از خود نشان می‌دهند، تمام رویکردهای مورد استفاده کاردرمانی در این قسمت آورده شده است.)
– مدل شخص-محیط-کار( PEO)
– چارچوب مرجع کاردرمانی (OTPF) و طبقه بندی بین المللی عملکرد، ناتوانی و سلامت(ICF)
– رویکرد پایین-بالا
– رویکرد بالا-پایین
– رویکردهای مبتنی بر توانایی
– تئوری‌های کارکرد شناختی و یادگیری
– رویکردهای بیومکانیکال
– رویکردهای درمان عصبی رشدی
– مدل‌های یادگیری حرکتی
– مدل‌های مداخلاتی بازی اجتماعی
– تئوری‌های اجتماعی شناختی
– رویکردهای شناختی
– مدل تطابق
– رویکردهای وابسته به همسالان
– رویکردهای آموزش مهارت‌های اجتماعی
– تئوری سیستم‌های دینامیک
– رویکردهای تطبیق تکلیف و محیط
– مدل های مربیگری و مشاوره
– رویکرد یکپارچگی حسی کاردرمانی آیرز و استراتژی‌های تعدیل حسی
– تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی( با تاکید بر DTT و PBS)
– مداخلات شناختی-رفتاری
– رویکرد جهت گیری شناختی بر عملکرد شغلی روزانه (CO-OP)
– مدل مبتنی بر رشد، تفاوت‌های فردی و رابطه و فلورتایم
– آموزش تقلید متقابل
– مداخلات ایجاد روابط
– مدل درمان و آموزش کودکان مبتلا به اوتیسم و سایر کودکان دارای ناتوانی ارتباطی
– مدل شروع زودهنگام دنور
– متد میلر
– برنامه سان رایز
– مدل ارتباط اجتماعی، تعدیل هیجانی و حمایت متقابل
– آموزش پاسخ محوری
– درمان با کمک حیوانات
