امروز ۱۷ فروردین ماه.بعد از تقریبا یکماه تعطیلی مرکزمان بخاطر کرونا رفتا بودم مرکز سری بزنم.که دیدم مدرک حرفه آموزی کودکان را مربی حرفه به بچه ها تحویل میداد.یکی از پسرهایمان با شادی زیادی از پله ها بالا آمد.مثل همیشه رفت سراغ قفسه کتابهایش و برداشت و آمد که بنشیند.
از دیدنش انگار دنیا را به من داده اند.چون در روزهای عید مادرش چند باری به من پیام داده بود که خسته شده و دلش میخواهد مرکز بیاید و خودش را اذیت میکند.عصبی میشود و دستهایش را گاز میگیرد.بغلش کردم محکم.از دیدن خودش خوشحال بودم اما از دیدن دستش دلم گرفت.
مربی اش کنارش ایستاد و با مدرکش عکس گرفت.
به مادرش گفتم تا ظهر هستیم بگذارید بماند.انگار دنیا را به او دادند.
مادرش رفت و دوساعتی کنار ما بود و برایمان آهنگ خواند و عکسهای گالری گوشی را فقط آنها را که مربوط به خودش بود را میدید!
کلی کنارش لذت بردیم..
زنگ زدم مادرش بیاید دنبالش چون حدودا نیم ساعتی زودتر کارمان تمام شد.آمدیم پایین دیدم مادرش تمام این مدت منتظر بوده پشت در و فقط در این فاصله رفته برای موفقیت فرزندش یک کیک برایمان خریده و همه مدت را منتظر مانده تا این دوساعت را فرزندش از در مرکز بودن و تنها نبودن در خانه لذت ببرد.فهمیدم مادری کردن هنر بزرگیست که در توان هرکسی نیست.فهمیدم اینگونه لذت بردن از توانمندی کودکت و شکر گزار خدا بودن هنر هر مادری نیست.و خداوند توان آن را در وجود یک نفر اینطور امانت گذاشته..