راحله ضیائی ۹۹/۱۰/۱
بخش دوم

زندگی را همه میکنند ،گیاهان، جانوران، اجرام آسمانی، حتی ستاره ها، آنها هم زندگی میکنند ومیمیرند ، کجا آزموده شده ای ؟ چه کرده ای که ارزش روزهای که به تو هدیه داده شده وآنها را طی کرده ای داشته باشد ؟ با خود چه آورده ای؟ من چون آدم کم صبری هستم زودتر میگوییم :تمام شانه هایی که بر گیسوان دخترانتان زده اید تمام لقمه های غذایی که بر دهان آنها گذاشته اید، تمام شب بیداریها، تمام روزهایی که از خوشی های خودت گذشتی تا او آرامش داشته باشد ، تمام حسرتهایی را که خوردی، شما پدر دلسوز که تمام عمر کار کردی وحالا فرزندت آنچنان رعنا شده که قامتش برازنده ی لباس دامادی است ،ولی همچنان کودکانه بازی میکند بگذار حاشیه نروم وجان مطلب را همینجا بی پرده ادا کنم چرا تو؟ چون که خداوند تو را برگزیده واین قدر در ظرف وجود تو قدرت گذاشته، از روز ازل، که امروز انتخاب کرده تا امانتش را به تو بسپارد وتو قدر خود را نمیدانی، نمیدانی چه رحمتی برتو ارزانی شده وتو غافل از این نعمت، خود را به در ودیوار میزنی تا خدا جور دیگری رقم بزند یا شفا دهد که مثل دیگران زندگی کنی یا بگیرد تا آزاد شوی

ادامه دارد….

گوش هایم پر شده از صدای مظلومیت تو ، وقتی می خواهی فریاد بزنی و نمی توانی ، می خواهی بلند بلند اعتراض کنی اما قادر نیستی ، خواسته ای داری اما این قدر باید صبوری کنی تا بالاخره بفهمم یا نفهممش ، چه غم انگیز است بغض تو ، مادر جان ، کاش زندگی اینقدر با تو بیرحم نبود ، کاش سرنوشتت جور دیگری نوشته می شد ، نمی دانم .

دوستت دارم های نگفته ات را هزاران بار با چشمهایت گفته ای ، می دانم خوب می فهمی معنی عشق را ، معنی محبت را ، اما عزیزم من از جنس آدمی ام ، خیلی بیشتر از این ها می خواهم ، نمی خواهم ببینم قطره اشکی روی گونه ات ، یا غصه ای را در دلت .

همیشه می خواستم بهتر شوی ، سوی چشمانم دور دست ها را می بیند ، آنجا که حالت بهتر از این روز هاست ، پاییز هم رسید و مهری که یکی از روزهایش روز میلاد توست .

پس خسته نشو ، غمگین نباش و دوباره بلند شو عزیزم ، زندگی ما اینگونه است ، گونه ای متفاوت از دیگران ، خنده هایمان ، غصه هایمان ، حتی آرزو هایمان با بقیه آدمها زمین تا آسمان فرق دارد .

پس دوباره دست هایت را به من بده ، مسیر مان طولانیست و ره ناهموار ، چه بسیار واژه ی امیدوارم ها را ، برایت در قلبم