راهبردهایی برای برقراری انضباط موثر:
۱.قوانین را مشخص بیان کنید و در انجام آن پایدار باشید
۲.مطمئن شوید فرزندتان آنچه را که میخواهید انجام دهد کاملا فهمیده است
۳.وظایفی مانندلباس پوشیدن،مسواک زدن و ..را به بخش های ساده تر تقسیم کنید و از رروش های دیداری یا نوشتاری هر کدام را که برای کودک مناسبتر است استفاده کنید و مراحل انجام هر تکلیف را با او تمرین کنید.
۴.آنچه را کودک باید انجام دهد بگویید،نه آنچه را که نباید انجام بدهد.
۵.برنامه های معمول صبح و عصر را مشخص کنید اگر لازم بود آنها را به صورت تصویری یا کلمات در آورید.محدودیت فعالیت ها را مشخص کنید مثلا زمان شروع و پایان هر فعالیت را با استفاده از تایمر و علایم دیداری نشان دهید.به او تذکر دهید که فعالیت دارد تمام میشود.مثلا بگویید وقتی تایمر زنگ زد کامپیوتر را باید خاموش کنی.
۶.از فعالیت مورد علاقه به عنوان پاداش برای تکمیل فعالیت جدید یا غیر مطلوب استفاده کنید.
۷.مدت زمان درگیری در مشغولیت های بی فایده(سوال های تکراری بی مورد ،بازی تکراری و بی نتیجه و ..) را با وضع قوانین مناسب محدود کنید.
برای ایجاد استقلال کودک باید مهارت های روزانه مراقبت از خود را انجام بدهد.این کار به مدیریت پدر و مادر نیازمند است.
ابتدا کودک امکان یادگیری فعالیت هایی چون لباس پوشیدن،شست و شوی دست ها و .. را بدهید.همزمان به او کمک کنید به تدریج این وظایف را درست انجام بدهد.والدین کودکانی که به مشکلات تکاملی از جمله اتیسم مبتلا هستند اغلب عادت دارند مراقبت زیادی از کودک به عمل آورند.چون فکر میکنند فرزندشان توانایی های کمی دارند.و بیش از دیگر کودکان نیازمند مهارت و کمک است.اما کودکان مبتلا به اتیسم هم از کوششی که با هدف انجام گیرد و خطاهایی که میکنند آموزش میبینند.مهمترین ابزار آموزش در این شرایط دادن فرصت به کودک است تا حدی که بتواند وظیفه محوله را کامل کند.پس از اینکه کودک تبحر کافی را به دست آورد با سرعت ممکن این زمان را کاهش دهید.
به کودک اجازه دهید فعالیت هایی که در توانش هست را انجام دهد.مثلا اگر میتواند در را باز کند در را برای او باز نکنید.حتی اگر لازم است به او کمک شود،کمک کنید ولی تمام فعالیت را خودتان انجام ندهید چون این باعث کاهش کارایی کودک میشود.مطمئن باشید وظیفه ای که به عهده کودک میگذارید از ظرفیت او فراتر نیست.
