اوتیسم نامهربان تر از کرونا

اوتیسم، همانند پازلی بهم ریخته است کودک مبتلا چشمانی سالم دارد اما به چشم کسی نگاه نمی کند، شنوایی سالمی دارد اما صدایش که می زنی به اسمش هیچ توجهی نمی کند، توانایی ارتباط برقرار کردن ندارد، گاه بیخودی می خندد، گاه گریه سر می دهد و بیقراری می کند ظاهری سالم و درونی آشفته دارد.

۱۳ فروردین ماه روز جهانی اوتیسم نامگذاری شده و از این روز به مدت یک ماه فعالیت هایی مبنی بر آگاه سازی صورت می گیرد، این روزها اوتیسم از منظر خانه نشینی و حبس خانگی خانواده های مبتلایان به اوتیسم با کرونا مقایسه میشود تا بنوعی سختی این بیماری که محدود به زمان و مکان نیست یادآوری شود.

خانواده‌هایی که با داشتن کودک مبتلا به اوتیسم به خاطر نگاه سنگینی که سایر افراد به علت نااگاهی نسبت به بیماران مبتلا به اوتیسم دارند خود را برای سال های سال در خانه حبس می کنند و مدت هاست که مهمانی ها و جمع های فامیلی را کنار گذاشته اند تا مبادا با نگاهی سنگین، تنش بیشتری بر آنها وارد شود.

خانواده های دارای کودکان مبتلا به اوتیسم گاه بدرستی نکاتی را یادآوری می کنند تا باورپذیری سختی که بر آنها می رود را نشان دهند، اجباری برگرفته از نگاه سنگین جامعه بر آنها که در خانه ماندن را برای همیشه برگزیده اند.

صدای خانواده های اتیسم

با خانواده های دارای کودک مبتلا به اوتیسم که صحبت می شود بر این نکته تاکید دارند که آنچه که بیشتر از اوتیسم آنها را می آزارد، نگاه سنگین جامعه بر کودکان مبتلا به اوتیسم است آن نگاه سنگینی که باعث شده است آنها در کنج خانه بمانند و خود را محروم از  پارک و مهمانی و اجتماع کنند.

کرونا و ضرورت توجه بیشتر به خانواده های مبتلایان اتیسم

در ایام  شیوع کرونا و فاصله گذاری اجتماعی ، امکان استفاده از مراکز و موسسات مرتبط  با توانبخشی مبتلایان به اوتیسم وجود ندارد که در چنین شرایطی مبتلایان به اوتیسم ،  بهم ریخته تر خواهند شد چرا که آموزش و توانبخشی و گستردگی تعاملات را از دست داده اند.

در عین حال در چنین شرایطی خانواده های افراد مبتلا به اوتیسم نیز، با توجه به نگهداری تمام وقت از کودکان مبتلا به اوتیسم زمان استراحت و ریکاوری را از دست داده اند.

در چنین شرایطی توصیه می شود ،  در سطح اجتماع و خارج از خانواده از طریق تلفن و پیام با این خانواده ها  در ارتباط باشیم و با همدلی ،  حرفهایشان رو گوش کنیم.